شعر و ابهام (بررسی ابهام در شعر دهه ی هفتاد ایران با تکیه بر فلسفه ی پسا ساختارگرا)

یکی از مهم ترین ویژگی های شعر متأخر ایران که به صورت خاصی در شعر دهه ی هفتاد ایران تجلی یافته مسأله ی ابهام در شعر و نسبت آن با زبان و مخاطب است. دراین متن کوشیده شده با ردیابی شعر بعد از نیما و حرکتی که از تصویرسازی به اهمیت دادن به زبانیت زبان کشیده شد دلایل این ابهام واکاوی شود. بسیاری از نظریه پردازان و منتقدان ادبی استدلال می کنند که ادبیات با نوعی ابهام در آمیخته به این معنا که زبان به هنجار و عادی در آن ویران می شود و معنای یکه و دم دستی ای به خواننده ارائه نمی شود. پررنگ شدن این جنبه از شعر در دهه ی هفتاد ایران علاوه بر آن که به زمینه های تئوریک و فلسفی اندیشه ی پساساختارگرا و پسامدرن متکی بود سابقه و زمینه ای دست کم صد ساله در شعر معاصر ایران داشته است. از این روابهام به منزله ی یک شگرد شاعرانه یا یک نوع ویژگی ذاتی در ادبیات مسأله ای است که می تواند به همراه خود بسیاری از مهم ترین مضامین و پروبلماتیک های فلسفی را نیز پیش بکشد، از جمله، نسبت زبان و اندیشه، فرآیند حصول معنا در ذهن مخاطب، مرگ مولف، وجوه افتراق و نسبت زبان و واقعیت، اهمیت دریافت مخاطب در آفرینش ادبی و ... بسیاری از این ایده ها در اندیشه ی فیلسوفان ساختارگرا و پساساختارگرا متجلی است. ابهام از یک سو می تواند منفی باشد و خواننده را پس بزند و از سوی دیگرمی تواند مثبت باشد و مخاطبی فعال بیافریند. اما درتحلیل نهایی این پروژه می توان گفت ابهام با ذات شعر آمیخته وعجین است زیرا که ابهام ذات زبان است.